Derealisatie na stoppen met blowen

Goedemiddag, Ik ben nieuw op dit forum. Ik ben na 13 jaar dagelijks heel veel blowen nu zo’n 3 maanden gestopt. Ik had In het begin er eigenlijk niet zoveel last van. (Eerste maand) verliep eigenlijk heel goed okal was ik wel wat moe. In mijn tweede maand kreeg ik last van veel vreetbuien, ik was erg moe en heel veel last van paniekaanvallen. Ook ‘s nachts. Nu heb ik daar geen last meer van, zover ik weet. Nu in mijn derde maand heb ik weer wat nieuws erbij gekregen. Derealisatie. Ik heb het gevoel dat ik in een droom leef, Niet helemaal bij ben maar ook zie ik niet helemaal zoals het moet zijn. Kan het niet echt uitleggen. Kan dit nog zijn van het stoppen met blowen? Ik heb ook sinds een week last van een soort rare hoofdpijn. Alsof mijn hoofd vol zit. Niet helemaal duidelijk uit te leggen. Heeft dit nog te maken met het gestopt zijn met blowen? Ik ben cold turkey gestopt. Verder merk ik wel dat ik weer wat meer energie in me lichaam heb. En de ene dag gaat beter dan de andere dag. Maar kunnen dit nog symptomen zijn van het stoppen met blowen?

Beste vraagsteller,

Wat goed dat het je al drie maanden gelukt is om te stoppen met blowen. Je beschrijft dat je eerder last had van vreet- en paniekbuien. Nu gelukkig niet meer, maar daar zijn derealisatie klachten voor in de plaats gekomen. Je hebt het gevoel dat je in een droom leeft en er niet helemaal bij bent. Ook heb je een vage hoofdpijn die zich lastig uit laat leggen. Het stoppen met blowen, de paniekklachten, de hoofdpijn en de derealisatie hebben met elkaar te maken. Ten eerste wil ik je geruststellen. Deze klachten zijn heel vervelend, maar niet gevaarlijk en met de tijd zullen ze weer verdwijnen. Hieronder schrijf ik een stukje over waar je klachten vandaan komen en hoe je er weer van af komt.

Gedurende de dertien jaar dat je hebt geblowd, zijn allerlei gevoelens onderdrukt geweest. Nu je gestopt bent, worden je hersenen overladen met prikkels en emoties die al die tijd gedempt zijn geweest. Vandaar dat angst en paniekaanvallen soms onderdeel zijn van de onthoudingsverschijnselen. je lichaam moet opnieuw om leren gaan met de prikkels die het nuchtere leven met zich mee brengt.

Je beschrijft dat de angst en paniek nu over zijn, maar dat daar derealisatieklachten voor in de plaats zijn gekomen. Dat zegt mij dat het proces om op een andere manier met prikkels om te gaan is begonnen. Wanneer je angst- en paniekklachten hebt, maar nergens angstig of in paniek over hoeft te zijn, gaat er treed er een beschermingsmechanisme in werking. Je dempt als het ware af van die overdreven prikkels. Op dit moment doet je lichaam dit zo goed, dat er ook prikkels worden gedempt die juist prettig of nuttig zijn. Hierdoor ervaar derealisatie, alsof je er net niet helemaal bij bent. Dit kan ook wat hoofdpijn geven.

Het feit dat je nu deze derealisatieklachten in plaats van je paniekklachten hebt, betekent dat je lichaam aan het proberen is de balans te herstellen. Dat is op zich iets positiefs, het is onderdeel van je herstelproces. Al heb je er nu wel last van.

Je kan je lichaam helpen sneller die balans te vinden. Gezonde voeding en voldoende slaap, ontspanning en lichaamsbeweging is een goede basis voor balans. Blijf zo veel mogelijk je dagelijkse dingen doen en focus op doelen die je in het leven hebt.

Op momenten dat je veel last hebt van de derealisatie, accepteer dan dat je dit nu tijdelijk voelt en dat het onderdeel is van je herstelproces. Maak je er niet te druk over. Van dertien jaar blowen is het een beste stap naar een nuchter leven. Gun jezelf de tijd deze stap te zetten. Elke dag die je vol houdt, is een stap verder in je herstel.

Vaak kan het prettig zijn om je zorgen te delen met iemand buitenaf. Zijn er mensen met wie je je zorgen kan delen? Die jou kunnen begeleiden in je herstelproces? Zo niet, er is niets te schamen aan het zoeken van hulp. Niemand in de wereld doet alles alleen. Via je huisarts kan je kijken welke hulp in de buurt passend is.

Mvg,

Sjoerd