Na het lezen van het volgende advies sprongen...
Na het lezen van het volgende advies sprongen zoveel vraagtekens in me op dat ik wel moest reageren: "Voor een ziekte, met de ernst van een verslaving, heb je medische behandeling nodig. Anders kun je het wel schudden. Dus bereid je erop voor, dat je de (misplaatste) gene moet overwinnen en bij je huisarts een verwijzing naar de specialist (instelling voor verslavingszorg) moet vragen. Daar wordt je behandeld voor je opiaatverslaving, zodat je uiteindelijk je ziekte geheel onder controle krijgt. De behandeling bestaat voor een deel uit medicijnen. Deze kunnen zorgen, dat jouw verstand en wilskracht weer hun werk kunnen doen, ten aanzien van codeine. Er is bijvoorbeeld het middel Buprenorfine (Temgesic) of Naltrexon. Als je deze stap zet, komt er een einde aan je angst en onzekerheid alsmede je schuldgevoel en schaamte. Bijt op je tanden en doe het. Je bewijst er jezelf weer een onbezorgd leven mee. Met vriendelijke groet, Roelof de Wit, verslavingsarts." Na in mijn leven aan bijna alle drugs verslaafd te zijn geweest moet ik toegeven dat het besef dat drugs verslaving een ziekte is (die je op een chemisch/fysiologische manier niet in de hand hebt) heel veel rust geeft en vertrouwen geeft in jezelf. Dit helpt zeker om het afkicken vol te houden. Althans, op de korte termijn. Echter, hoe vaak ben ik niet, na een half jaar clean te zijn geweest, snoeihard teruggevallen. De enige conclusie die ik na 10 jaar kan trekken is dat "afblijven" en "volhouden" (hoe mooi James Frey het ook doet voorkomen) je hele verdere leven in de schaduw van verslaving zal zetten. Dit is een van de redenen dat ik, na een half jaar bij de Jellinek te hebben gelopen, meteen een psychiater heb opgezocht. Hopende dat, als ik de reden voor mijn behoefte aan middelen zou vinden, ik juist niet meer zou hoeven "volhouden" maar simpelweg niet meer naar drugs zou WILLEN grijpen. Het grote verschil tussen keus en beperking. Klinkt mooi maar is natuurlijk makkelijker gezegd dan gedaan. Gaandeweg kwam ik erachter dat drugs gebruiken een manier was om in mijn schulp te kruipen. Een confrontatie vermijdende manier van leven die een kinderlijk "magisch-realistisch" beeld van de werkelijkheid in stand houdt. Gevoel manipuleren om pijn en angst te voorkomen. Relaties niet door confrontatie maar door gedrag aantrekken en afstoten...en ga zo maar door....middelen gebruik, zeker als het jaren lang in je leefritme is ingewoven, heeft duizend en een redenen om te bestaan. En gedurende de maanden therapie die aan deze wijsheden ten grondslag liggen heb ik, al coke snuivend, de liefde van mijn leven met wie ik samen woonde van mij weggedreven. Hoewel de liefde is gebleven woon ik nu alleen met mijn wijsheden. Meneer de Wit: Als u een manier weet om mezelf een onbezorgd leven te bewijzen dan hoor ik het graag. Met vriendelijke groet, NEMO
Je code was: 13795 Beste vraagsteller, Met wijsheden schiet je dus geen meter op. Evenals met gepraat, geredeneer en gepsychologiseer. Maar al te ijverig wijzen verslaafde patienten al sinds de psychologie is uitgevonden, op het probleem dat hen aan het gebruiken zet. Over verslaving moet gezwegen worden. Alleen uitzoeken waar de reden tot gebruik zit in de psyche van de patient en dan is de genezing gevonden. Zo lijkt het Lourdeswater opnieuw uitgevonden voor de ongeneeslijk zieke, verslaafde patient. Daar mag je van mij best in geloven, maar ik ben zelf een practisch mens. Als een patient lijdt aan verslaving, dan heeft zijn psyche daar geen enkele invloed meer op, sterker nog, alle psychische problemen van de patient, zijn hele verleden, hoe rot dat geweest mag zijn, heeft niets meer met zijn verslaving te maken als het op behandelen aankomt. Verslaving is een ziekte op zich en moet op een geheel eigen manier behandeld worden, wil je succes hebben. Wie zijn tijd doodslaat met praten, analyseren en psychologiseren, zou in theorie wellicht psychisch kunnen opknappen, maar nog even verslaafd blijven. Los van het feit, dat de meeste psychotherapieen geen effect sorteren als je onder invloed bent en blijft en los van het feit dat middelengebruik leidt tot onbehandelbare psychiatrische beelden onder deze condities. Als het middelengebruik een verslaving is geworden, bestaat er geen reden meer. Die is dan weg. Een verslaafde gebruikt zijn dope vanwege de zucht naar die dope en niet omdat hij zelfstandig beslist om dope te gebruiken. Daar is de verslaafde patient namelijk niet meer toe in staat. Ga jezelf maar even na. Jij zou, omwille van je geliefde toch ook graag stoppen met gebruik ? Dat zou je willen en dat zou je erg verstandig vinden. Maar uitvoeren kun je dat niet. Dat kan een verslaafde patient per definitie niet. En daarom is verslaving een ernstige ziekte, een ernstig gebrek. De behandeling van verslavingsziekte is daarom gericht om dit gebrek te verminderen. Om de patient zoveel mogelijk in staat te stellen om wel weer met dope te kunnen omgaan onder de controle van zijn wilskracht en gezond verstand. Dit wordt in een lange, zware behandeling bereikt met specifieke toepassing van medicatie in combinatie met leefstijltrainingen of Deeltijdbehandelingen. Soms is zelfs een langere klinische behandeling noodzakelijk. Maar de patient ziet zijn inzet uiteindelijk beloont met controle over zijn gebruik. Die controle heeft hij bereikt en zal hij, als hij zijn medicatie blijft gebruiken, nooit meer verliezen. Misschien toch een idee voor jou ? Met vriendelijke groet, Roelof de Wit, verslavingsarts.
18 januari 2006
NIET GEVONDEN WAT U ZOEKT Stel een Vraag >